Με το 1-1 του «Γκούντισον Παρκ» ο Παναθηναϊκός είχε ήδη κλονίσει τον μύθο του «αχτύπητου» αγγλικού ποδοσφαίρου, που κυριαρχούσε στα μυαλά των Ελλήνων φιλάθλων της εποχής. Και στις 24 Μαρτίου 1971, έμελλε να τον σβήσει οριστικά. Το 0-0 της Λεωφόρου ήταν αρκετό για να χαρίσει την ιστορική πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όμως αδικούσε τους παίκτες του «τριφυλλιού», οι οποίοι έπαιξαν καλύτερα και άξιζαν τη νίκη!
Υπήρχε η ζωντανή μετάδοση από το κανάλι της τότε ΕΙΡΤ. Όσοι ήταν τυχεροί και είχαν τηλεόραση, είχαν κλειστεί στα σπίτια τους. Οι υπόλοιποι κατέκλυσαν από νωρίς τα καφενεία ή όποιο άλλο μαγαζί διέθετε τη «μαγική» συσκευή, γεμίζοντας ακόμη και τα πεζοδρόμια, για να δουν το μεγάλο ματς!
Στην ιστορία έμεινε και η εικόνα που παρουσίαζε η Αθήνα εκείνο το απόγευμα. Εικόνα έρημης πόλης, μια και κανείς (που λέει ο λόγος) δεν κυκλοφορούσε στον δρόμο την ώρα που διεξαγόταν ο αγώνας! Οι 27.000 θεατές που είχαν εξασφαλίσει εισιτήριο για το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν οι τυχεροί. Για τους υπόλοιπους, που ήταν και πολλοί περισσότεροι, υπήρχε η ζωντανή μετάδοση από το τότε ΕΙΡΤ. Όσοι ήταν τυχεροί και είχαν τηλεόραση, είχαν κλειστεί στα σπίτια τους. Και οι υπόλοιποι κατέκλυσαν από νωρίς τα καφενεία ή όποιο άλλο μαγαζί διέθετε τη «μαγική» συσκευή, γεμίζοντας πολλές φορές και τα πεζοδρόμια, για να δουν το μεγάλο ματς!
Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο γήπεδο με επιθετική νοοτροπία και όχι για να διαφυλάξει το 0-0. Ο Φέρεντς Πούσκας, «γάτα» στην ψυχολογία, γνώριζε ότι οι άπειροι παίκτες του θα λύγιζαν ψυχολογικά αν δέχονταν πίεση από νωρίς κι έτσι τους έβαλε να παίξουν επιθετικά, με ολίγη άγνοια κινδύνουν. Όσο για την Έβερτον, η οποία σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τεχνική ομάδα, έδειχνε να ζορίζεται από τον προβληματικό -σε σύγκριση με αυτούς των αγγλικών γηπέδων- χλοοτάπητα της Λεωφόρου. Ο Τότης Φυλακούρης (31'), ο Αντώνης Αντωνιάδης (46', 50') και ο Χάρης Γραμμός (61’) έχασαν τις πιο χαρακτηριστικές ευκαιρίες στην πρώτη ώρα και κάτι του παιχνιδιού, διάστημα στο οποίο ο Παναθηναϊκός είχε τον έλεγχο.
«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι 90 λεπτά μπορεί να διαρκέσουν τόσο πολύ», είπε μετά το τέλος του αγώνα με την Έβερτον ο Αριστείδης Καμάρα.
Στο τελευταίο ημίωρο οι πρωταθλητές Αγγλίας πίεσαν περισσότερο, αλλά οι ευκαιρίες που δημιούργησαν δεν προκάλεσαν ιδιαίτερο άγχος στην κερκίδα. Ένα καλό σουτ του αείμνηστου Χάουαρντ Κένταλ, ο οποίος διέπρεψε αργότερα ως προπονητής της Έβερτον (και πέρασε και από Ξάνθη και Εθνικό για μικρό χρονικό διάστημα) που απέκρουσε ο Τάκης Οικονομόπουλος στο 63’, ήταν η πιο επικίνδυνη στιγμή, αλλά πιο κοντά στο γκολ έφτασε ο Μίμης Δομάζος στο 90’, όταν από δυνατό σουτ που εξαπέλυσε η μπάλα χτύπησε στο δεξί δοκάρι του Άντι Ράνκιν.
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούστηκε το τελικό σφύριγμα και ο κόσμος που είχε μαζευτεί στα μαγαζιά του κέντρου, ξεχύθηκε στην Ομόνοια για να πανηγυρίσει το κοσμοϊστορικό γεγονός. Χιλιάδες Αθηναίοι είχαν συγκεντρωθεί συνολικά υπόλοιπες πλατείες του Κέντρου (Λαυρίου, Βικτώρια, Καραϊσκάκη, Αμερικής κ.λπ.), γεγονός πρωτοφανές για την εποχή της Χούντας και της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων. Και το καθεστώς, βέβαια, έκανε το παν για να εκμεταλλευθεί την επιτυχία του Παναθηναϊκού, ο οποίος έκανε όνειρα για τον τελικό του «Γουέμπλεϊ».
| ΚΥΠΕΛΛΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ |
| ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ - 2ος ΑΓΩΝΑΣ |
| ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ - ΕΒΕΡΤΟΝ 0-0 |
| ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Φέρεντς Πούσκας): Οικονομόπουλος, Τομαράς, Βλάχος, Σούρπης, Αθανασόπουλος, Καμάρας, Καψής, Φυλακούρης, Αντωνιάδης, Δομάζος, Γραμμός. |
| ΕΒΕΡΤΟΝ (Χάρι Κάτερικ): Ράνκιν, Ράιτ, Κ. Νιούτον, Κένταλ, Λέιμπον, Χάρβεϊ, Γουίτλ, Μπολ, Μόρισεϊ (75' Τζόνσον), Χερστ, Ρόιλ. |
«Είναι η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου», δήλωνε περιχαρής ο μπακ του «τριφυλλιού», Γιώργος Βλάχος, ενώ πιο εύγλωττα αποτύπωσε τα συναισθήματα όλων ο διανοούμενος της παρέας, Αριστείδης Καμάρας: «Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι 90 λεπτά μπορεί να διαρκέσουν τόσο πολύ». Πιο ψύχραιμος ο Πούσκας, δήλωνε ότι δεν τον ενδιέφερε ποια από τις υπόλοιπες τρεις ομάδες που είχαν προκριθεί θα αντιμετώπιζε ο Παναθηναϊκός στα ημιτελικά. Σίγουρα, πάντως, θα ήταν αλλιώς αν η κληρωτίδα έφερνε στον δρόμο των «πρασίνων» τον Άγιαξ και όχι τον Ερυθρό Αστέρα…