Η ημερομηνία της 10ης Μαρτίου 1925 έχει επικρατήσει ως ιδρυτική για την ομάδα του Πειραιά. Οι σταθμοί στην πορεία μέχρι την επίσημη αναγνώριση από το Πρωτοδικείο είναι αρκετοί και δεν είναι σαφές πότε ακριβώς υπήρξε η ιδέα για τη δημιουργία της ομάδας.
Η αρχική αίτηση για την αναγνώριση της ομάδας κατατέθηκε στις 14 Μαΐου 1924, αλλά στην πορεία υπήρξαν δύο ακόμη σημαντικές βραδιές που έβαλαν και τα υπόλοιπα λιθαράκια για τη δημιουργία του νέου συλλόγου.
Την άνοιξη του 1924 η Ελλάδα ζούσε στους ρυθμούς της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν στο Παρίσι. Το κορυφαίο αθλητικό γεγονός μπορούσε να διαδοθεί ακόμη και μέσα από τα λίγα μέσα μαζικής ενημέρωσης που υπήρχαν εκείνη την εποχή. Στον Πειραιά οι άνθρωποι προσπαθούσαν να συνυπάρξουν μετά τα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής του 1922 και την έλευση των προσφύγων που διπλασίασαν τον πληθυσμό της περιοχής και χρειάστηκαν τα προσφυγικά δάνεια ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία.
Τα τέσσερα ανήσυχα αδέρφια Ανδριανόπουλου είχαν ξεκινήσει την καριέρα τους από τον Πειραϊκό Σύνδεσμο που είχε ιδρυθεί το 1894. Το 1924 αποφασίζεται η ένωση του με την Πειραϊκή Ενωση που ήταν ανάμεσα στους βασικούς αντιπάλους τους από το 1909 που μπήκε στο χάρτη του ποδοσφαίρου του Πειραιά. Η δημιουργία του Αθλητικού Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Πειραιά δεν κράτησε πολύ και η αποχώρηση της “οικογένειας Ανδριανόπουλου” έφερε και αυτή των Χαζηανδρέου, Φερλέμη και Πέππα που ίδρυσαν τον Πειραϊκό Όμιλο.
Το βράδυ της 10ης Μαρτίου 1925 στην ταβέρνα του Μοίρα που ήταν στη γωνιά Καραολή και Δημητρίου έγινε η συνάντηση ανάμεσα στους ανθρώπους των δύο ομάδων και ενώθηκαν ο Ολυμπιακός Όμιλος Πειραιά και ο Όμιλος Φιλάθλων Πειραιά.
Τον Μάιο του 1924 οι αδερφοί Ανδριανόπουλοι προχώρησαν στη δημιουργία μιας νέας ομάδας, του Ολυμπιακού Ομίλου Πειραιώς. Μαζί τους πήγε και ο τερματοφύλακας Κλειδουχάκης, ενώ ο Νότης Καμπέρος ήταν ο άνθρωπος που έδωσε την ιδέα για το όνομα της νέας ομάδας. Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος υπηρετούσε ως ναύτης στο Ναυτοδικείο του Πειραιά και ο Νότης Καμπέρος ήταν Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Η αύρα των Ολυμπιακών αγώνων, το μεγαλείο του ονόματος και όσα συμβόλιζε δεν άφησαν πολλές σκέψεις για την τελική επιλογή του ονόματος που θα είχε η νέα ομάδα.
Η αρχική αίτηση για την αναγνώριση της ομάδας κατατέθηκε στις 14 Μαΐου 1924. Στην πορεία υπήρξαν δύο ακόμη σημαντικές βραδιές που έβαλαν και τα υπόλοιπα λιθαράκια για τη δημιουργία του νέου συλλόγου. Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος εξιστορεί σε μια συνέντευξη του. «Δώσαμε τα χέρια με τον Νότη Καμπέρο το βράδυ στην ταβέρνα του Νέου Φαλήρου «Τσίου – Τσίου», υπό τας ευλογίας των γονέων μου και των αδερφών μου, ενεκρίθη ο τίτλος από ολόκληρη την συντροφιά. Το γεγονός εορτάσθη από όλους μας, μαζί με την εορτή του πατέρα μας Ανδρέα».
Ο Ολυμπιακός άρχισε να δίνει φιλικούς αγώνες χωρίς να έχει αναγνωριστεί επίσημα και με κάποια μέλη της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής να εκφράζουν αντιρρήσεις για το όνομα. Εκτός από τον Πειραϊκό Όμιλο είχε δημιουργηθεί και μια τρίτη δύναμη, ο Όμιλος Φιλάθλων Πειραιά με πρόεδρο τον Σταύρο Μαραγκουδάκη.
Ο επιχειρηματίας Μιχάλης Μανούσκος ήταν ο άνθρωπος που «ένωσε» τα δύο ονόματα με την λέξη Σύνδεσμος και προέκυψε ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς. Η επίσημη αναγνώριση του σωματείου από το Πρωτοδικείο έγινε στις 20 Μαΐου 1925 και τοιχοκολλήθηκε το καταστατικό του.
Το βράδυ της 10ης Μαρτίου 1925 στην ταβέρνα του Μοίρα που ήταν στη γωνιά Καραολή και Δημητρίου έγινε η συνάντηση των ανθρώπων των δύο ομάδων και ενώθηκαν ο Ολυμπιακός Όμιλος Πειραιά και ο Όμιλος Φιλάθλων Πειραιά. Ο επιχειρηματίας Μιχάλης Μανούσκος ήταν ο άνθρωπος που «ένωσε» τα δύο ονόματα με την λέξη Σύνδεσμος και προέκυψε ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς. Η επίσημη αναγνώριση του σωματείου από το Πρωτοδικείο έγινε στις 20 Μαΐου 1925 και τοιχοκολλήθηκε το καταστατικό του.
Το πρώτο ΔΣ του Ολυμπιακού αποτελούσαν οι: Μιχάλης Μανούσκος (πρόεδρος), Νότης Καμπέρος (αντιπρόεδρος), Τριαντάφυλλος Κρέμος (αντιπρόεδρος), Σταύρος Μαραγκουδάκης (γεν. γραμματέας), Θανάσης Κόκκινος (ταμίας), Παναγιώτης Λαγουρατζής (έφορος), Κώστας Κυρίμης, Νίκος Ζαχαρίας, Γιάννης Λουλουδάκης και Ε. Κασιμάτης.
Χρώματα του συλλόγου ορίστηκαν το κόκκινο και το λευκό, ιδέα του Γιάννη Ανδριανόπουλου που είχε σπουδάσει στο Κέμπριτζ και ήταν τα χρώματα της σχόλης του, όπως και οι κάθετες κόκκινες ρίγες. Η ιδέα του Νότη Καμπέρου δεν θα μπορούσε να έχει άλλο σύμβολο από αυτό που παραπέμπει στην αρχαία τιμή των Ολυμπιακών αγώνων, όπου οι νικητές έπαιρναν τις δάφνες της επικράτησης τους με τον πιο απλό τρόπο.
